13 Λόγοι για να MHN γίνεις μάγειρας!

Η πρώτη μου επαφή με την κουζίνα σε επαγγελματικό επίπεδο έγινε το 2004. Δώδεκα χρόνια πριν. Τότε δούλευα σε μια μπυραρία της Καστέλας. Σαν σερβιτόρος.
Η ώρα της ξεκούρασης για μένα, έρχονταν όταν παρέδιδα πόστο και περνούσα την πόρτα της κουζίνας για να ετοιμάσω μόνος μου, το γεύμα μου.

"Κάπου εκεί μια σπίθα άρχισε να γίνεται κεραυνός"

Άρχισα να ερωτεύομαι την μόνη γυναίκα που αντί να σου τα τρώει, μπορεί να σου προσφέρει πολλά χρήματα. Την κουζίνα!
Ένα τηγάνι, διάφορα υλικά, μπόλικη φαντασία.
Ρωτούσα τους μάγειρες να μάθω κι όσο μάθαινα τόσο η περιέργεια φούσκωνε.
Από τα σκράμπλντ έγκς μέχρι την ντεμί γκλάς.
Το γεύμα μου με τον καιρό πολλαπλασιαζόταν σε ποσότητα, καθώς τρώγανε κι άλλα μέλη του προσωπικού.

"Οι πειραματισμοί έφτασαν στην κουζίνας της μάνας μου. Άλλες φορές με επιτυχία άλλες φορές σκέτο ντελίριο."

Επτά μήνες μετά αν θυμάμαι καλά, ο Νίκος Δημητράκος. Ο μανιάτης ημίτρελος σέφ του μαγαζιού, με έβαλε με το ζόρι στην κουζίνα να τον βοηθάω. Το θελα, μ άρεσε. Αλλα ταυτόχρονα φοβόμουν. Θες τα μαχαίρια; Θες η απειρία; Θες τα νεύρα του κυρ Νίκου;
Στα δεκαεπτά μου, όμως ήμουν πολύ τυχερός καθώς ήξερα ήδη τι ήθελα να σπουδάσω.

"Νομίζω πως πάντα ήξερα τι ήθελα να κάνω στην ζωή μου, απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει" 

Η μαγειρική δεν είναι τέχνη, ούτε επιστήμη. Είναι και τα δυο μαζί. Είναι ναρκωτικό.
Υπήρξαν στιγμές που πέταξα την ποδιά με μάτια βουρκωμένα απ' την απογοήτευση. Άλλες φορές έτρεξαν δάκρυα χαράς και υπερηφάνειας. Δεκάδες φορές είπα τέλος με αυτή τη δουλειά. Κι άλλες τόσες γύρισα.
Χίλιες και μια νύχτες ακούμπησα σε τοίχους στο τέλος της βάρδιας και γονάτισα, από πόνους στον αυχένα, στην μέση και στα πόδια.
Το λιγότερο δώδεκα ώρες δουλειάς.
Έχασα τον ύπνο μου, τους φίλους μου, τις σχέσεις μου. αλλά ποτέ τον εαυτό μου.
Ακόμη πετάγομαι στον ύπνο μου, για να σημειώσω μια ιδέα. Μιλάμε για σχιζοφρένεια.

Δεν είναι δύσκολη η τέχνη μας για όποιον την αγαπά, είναι όμως ακατόρθωτη για όποιον την βλέπει σαν δουλειά.

Αν θες να γίνεις μάγειρας, να ξέρεις:

1) Πρέπει να είσαι πιο πειθαρχημένος κι απο έναν λοκατζή. 

2) Ξέχνα παραμονή πρωτοχρονιάς, Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια, επετείους, γιορτές και μπύρες με τους φίλους.

3) Τα χέρια σου θα μυρίζουν κρεμμύδι συνέχεια, θα έχεις πληγές και κοψίματα που θα σε κάνουν να υποφέρεις απ' το λεμόνι και τ' αλάτι.

4) Δεν είναι κριτήριο το να μαγειρεύεις καλά στο σπίτι για τους φίλους. Οι πιο πετυχημένοι μάγειρες στο σπίτι δεν αγγίζουν ούτε μπρίκι για καφέ. Ξεκίνα σε μια κουζίνα δουλειά, εθελοντικά και δες αν το αντέχεις, πριν το σπουδάσεις.

5) Πόνοι φριχτοί στα γόνατα, στην μέση και στα χέρια.

6) Δεν θα σε νιώσει ποτέ κανένας απο τους φίλους σου, όταν ακόμη και την μέρα των γενεθλίων σου στο πάρτι έκπληξη θα κουτουλάς μετα απο 200 κουβέρ. (Μου χει τύχει...).

7) Θα χάσεις τον ύπνο σου.

8)  Γεύση, όσφρηση, ακοή, όραση, αφή λειτουργούν υπό πίεση χρόνου.

9) Θα γίνεις αλκοολικός. Τουλάχιστον για ένα διάστημα.

10) Στο σπίτι δεν θα τολμάνε να σου μιλήσουν απο τα νεύρα σου. (Αυτό με τα χρόνια ξεπερνιέται).

11) Θα μισήσεις τους φίλους σου που δουλεύουν πενθήμερο οκτάωρο, που βγαίνουν τα σαββατόβραδα και σε ρωτάνε συνέχεια ποια είναι η σπεσιαλιτέ σου και πότε θα τους μαγειρέψεις. (Ειδικά αυτές τις ερωτήσεις θα βαρεθείς να τις ακούς.)

12) Αν πιστεύεις οτι θα είσαι σαν το Πετρετζίκη, πλανασαι πλανην οικτρα. Ο άνθρωπος δεν έφτασε ως δια μαγείας εκεί. Έφτυσε αίμα... να σαι σίγουρος!

13) Θα αργήσεις πολύ, πάααρα πολύ να γίνεις Chef. 

Τουλάχιστον Chef με αρχ$%^α.

Αν πάλι όλα αυτά σου φαίνονται αστεία, welcome to the club!